زیباشناسی دائویی مبتنی بر نیروی خلاقانۀ دائو است که منشأیی پیشاوجودشناختی دارد. زمینۀ خاستگاهی خلاقیت که از دائو ناشی می‌شود، شالودۀ هنر را در تفکر دائویی تشکیل می‌دهد. معنابخشی در هنر و زبان در اندیشۀ دائویی با ادراک دائو و یگانگی با آن میسر است. هیدگر در آثار متأخرش در تحلیل خویش از زبان، تفکر و شعر، مسائل زیباشناختی ویژه‌ای را مورد توجه قرار می‌دهد و بر درونی بودن تعلق تفکر و شاعری به یکدیگر تأکید میکند. به علاوه، هیدگر دائو را تفکری شاعرانه می‌شناسد و بر آن است که وقتی تفکر شاعرانه رخ می‌نماید، وجود و اندیشه یکی و همان می‌شوند. در اندیشۀ دائویی، این‌همانی تفکر و شعر، عدم تمایزی زیباشناختی است که در ادبیات دائوییسم، هوان چِن (Huan Chen) خوانده می‌شود. تا زمانی که شاعر خود را با حقیقت عینی چیزها کاملاً یکی نداند، خودآگاهی شاعرانه تحقق نمی‌یابد و این همانا تفکر شاعرانه با تجربۀ مقدم بر وجودشناسی است که هیدگر بدان دست یافته بود. این مقاله در پی پاسخگویی به این پرسش است که حس استحسانی در اندیشۀ هیدگر چگونه و تا چه حدی با زیباشناسی دائویی قرابت دارد. به عبارت دیگر، با توجه به نمونه‌های آثار دائویی و اندیشه‌های هیدگر می‌توان مفاهیمی مانند یگانگی، توازن و انکشاف را از منظر زیباشناسی در این دو تفکر بررسی کرد. چهبسا واکاوی این پرسش بتواند به فهم نگرش زیباشناختی هیدگر در آثار متأخرش کمک کند.
Fundemental Aesthetics in Heideggerian Philosophy and Daoism
نویسندگان [English]
Morteza Goodarzi؛ Aliasghar Mosleh
Allame Tabatabaei University
چکیده [English]
Daoist aesthetics is based on the creative power of Dao which has a pre-ontological origin. The original context of creativity which arises from Dao, forms the foundation of art in Daoist thought. In Daoist thought, giving meaning in art and language is only realized through the perception of Dao and unification with it. In his later works, Heidegger pays a great attention to Aesthetic issues in his analysis of language, thought and poetry and emphasizes on the internal mutual dependency of thought and poetry. Furthermore, Heidegger recognizes Dao as a poetic thought and argues that when a poetic thought occurs, Being and Thought would become one and the same. In Daoist thought, the identity of thought and poetry, is an aesthetic non-distinction that is called 'Huan Chen' in Daoist literature. Poetic self- consciousness would not be realized until the poet gets perfectly unified with the concrete reality of things; and this is the same poetic thought with a pre-ontological experience Heidegger had achieved. This essay intends to answer the question how and to what extent the Heideggerian aesthetic thought is near to Daoist Aesthetics; perhaps exploring this question can contribute to understanding Heideggarian aesthetic view in his later works and probably it would provide the possibility of dialogue for a better understanding of East and West thoughts.
ابتدای صفحه